door Erik Krebbers – doorbraak.eu
Revolutionaire veranderingen zullen er uit parlementaire hoek niet snel komen, maar helemaal om het even is het natuurlijk ook weer niet wie er in het parlement zitting nemen.
Het zal sommigen wel opgevallen zijn: Doorbraak heeft zich de afgelopen weken weinig tegen het verkiezingscircus aan bemoeid. We zijn eigenlijk maar gewoon blijven doen wat we altijd proberen te doen: verzet opbouwen van onderop. In ons eigen tempo, met ons eigen verhaal. Wat niet wil zeggen dat we de ‘verkiezingsactiviteiten’ van andere linkse en progressieve clubs niets vonden. Integendeel, de Internationale Socialisten voerde een prima actie tegen het VVD-congres, op de Krapuul-site waren geinige posters te downloaden tegen diezelfde partij en de FNV keerde zich terecht tegen “de sociale woestijn”. Meer anarchistisch gerichte activisten verbrandden hun stemkaarten of maakten hun over het algemeen gedegen kritieken kenbaar op de website Ontstemd. De makers van die site wilden “mensen met deze campagne helpen bewust worden dat de broodnodige en gewenste maatschappelijke veranderingen niet zullen verwezenlijkt worden door eender welke samenstelling van het parlement. Deze veranderingen zullen we samen moeten afdwingen, van onder op.”
Crisis
Wat opviel bij de verkiezingscampagnes en -debatten is dat er nauwelijks werd gepraat over hoe de crisis nu eigenlijk is ontstaan. In 2008 en 2009 werd er nog enorm geschopt tegen de banken, en vorig jaar tijdens de Occupy-beweging zelfs even tegen het kapitalisme an sich, maar inmiddels wordt de crisis door de media bijna als een natuurfenomeen behandeld. Er was onder politici ook geen enkele kritiek op de instellingen en individuen die medeverantwoordelijk zijn voor het ontstaan van die crisis. Want daarmee moet straks gewoon weer om de tafel worden gezeten. De trein moet immers door, op hetzelfde spoor. Alle partijen willen “vooruit kijken”, hebben “zin in de toekomst” en willen maar wat graag de BV Nederland meebesturen. En dat betekent bezuinigen, snel en keihard, of wat langzamer. Maar dat er geld van de armen naar de rijken moet, dat staat voor zowat iedereen in ‘de politiek’ wel vast.
Verliezers
Maar niet alle partijen zullen evenveel kans maken op meebesturen. Het CDA, de achterbakse christelijke partij die altijd een deel van de progressieve kiezers wist te trekken om vervolgens rechts beleid te maken, is vrijwel weggevaagd. Opgeruimd staat netjes. Hetzelfde geldt voor GroenLinks, de progressieve partij die meende dat Bruin I onvoldoende economisch ‘hervormde’ en Rutte bijvoorbeeld bekritiseerde omdat hij de ontslagbescherming niet ‘versoepelde’. De progressieve partij ook die tevergeefs koketteerde met nationalistische gevoelens door posters en t-shirts te verspreiden met groot de letters NL erop.
De PVV heeft gelukkig ook flink moeten inleveren, maar dat betekent niet dat Wilders’ nationalistische en racistische ideeën daarmee verdwijnen. Integendeel, die zijn meer dan ooit gemeengoed geworden, en de partij werd er dan ook nauwelijks nog op aangevallen. Wilders voelt de rechtse tijdsgeest nog steeds prima aan, zoals bleek toen hij voorstelde om de politie koffiehuizen te laten binnenvallen om na te gaan of de aanwezigen daar wel werk hebben. Migranten en werklozen in een keer pakken, is het idee. Wilders’ razziavoorstel sluit feitelijk en qua gevoel naadloos aan bij de praktijk van het massaal bijeenbrengen en naar vacatures transporteren van werklozen in Rotterdam, en straks ook in Den Haag.
Kiezers winnen
De SP heeft uiteindelijk evenveel zetels gekregen als bij de vorige verkiezingen. Roemer en een groot deel van zijn achterban willen zo graag meeregeren, en ook wat rechtsere stemmen trekken, dat ze gaandeweg meer en meer linkse principes overboord hebben gezet. Tevergeefs, zo bleek dus gisteravond. Het is weinig zinvol voor linkse activisten om hun hoop op de SP te vestigen.
Het werd uiteindelijk een race tussen de VVD en de PvdA, of beter gezegd: tussen premier Mark Rutte en Diederik Samsom, want de nadruk kwam meer en meer op de poppetjes te liggen. Samsom wist de PvdA weer in de race te brengen door een overtuigend beeld neer te zetten van een zeer sterke man met een overdadig zelfvertrouwen (“ik word de premier”) en een ogenschijnlijke openheid en eerlijkheid die sterk aan Pim Fortuyn doen denken. Niet zozeer qua inhoud natuurlijk, maar qua impliciete en uiterst patriarchale boodschap: kom bij mij, ik ben sterk en zorgzaam als een vader, ik ga winnen. Met een zeer sterke nadruk op “ik” en veel minder op “de partij”. Eerst het beeld van de winnaar neerzetten en dan volgen de stemmen vanzelf, zo was kennelijk de strategie. Zo’n populistische aanpak werkt natuurlijk alleen in een politieke atmosfeer waarin ideologische discussies nog maar een volstrekt onderschikte rol spelen.
Paars
De VVD, de PvdA en D66 zijn de winnaars van de verkiezingen, Paars dus. De kans is dan ook groot dat de partijen straks gezamenlijk verder gaan waar ze in de jaren 90 gebleven waren: het verder perfectioneren van de migratiebeheersing en de administratieve apartheid, en het verder afbreken van de sociale zekerheid. Meer flexibilisering en privatisering, meer disciplinering van de onderkant van de arbeidsmarkt en het opvoeren van de arbeidsproductiviteit. Waar overal gesproken wordt over het verlies van de extremen en de terugkeer naar het veilige midden, kan men beter spreken van een heropstanding van het extreme midden. Het radicale midden dat korte metten maakt met wat er nog aan democratie overschiet door ons verder en verder over te leveren aan de krachten van “de markt”. Er gaan her en der al stemmen op dat zelfs wat ons nu rest aan democratie eigenlijk niet geschikt meer is voor deze moderne tijden waarin het kapitaal razend snel rond de wereld schiet. Democratische besluitvorming zou het reageren daarop maar vertragen. En ja, de kiezers kunnen dan wel democratisch voor een bepaald beleid kiezen, maar als de financiële markten het daarmee niet eens zijn, dan is het einde verhaal. We zullen het dus echt zelf, van onderop en buitenparlementair, moeten aanpakken als we daadwerkelijk verbeteringen willen.
Pingback: Krantje Boord Nr. 13 Oktober 2012 vers van de pers | Nieuws | Kritische Studenten Utrecht
Of er nu een paarse regering komt of niet, maakt geen verschil. Of links nu gaat regeren of rechts, of er nu een regering komt waarin de VVD het hardst aan de touwtjes trekt of de PvdA, dat is niet van fundamenteel belang. Dit wordt door Eric goed begrepen: de beslissingen, genomen door de regering, kunnen niet kunnen ontsnappen aan de voorwaarden, die gesteld worden door de nationale economie, door de verergering van de crisis. “De kiezers kunnen dan wel democratisch voor een bepaald beleid kiezen, maar als de financiële markten het daarmee niet eens zijn, dan is het einde verhaal.”
Tot zover kan ik met Eric mee gaan. Maar daarna scheiden onze wegen zich. Want Eric blijft in zijn verhaal steken bij de nationale grenzen, terwijl de crisis (wat meer is dan de financiële markten) en de markt een wereldwijd fenomeen is, eigen aan een kapitalisme dat zichzelf overleefd heeft
“Het zal sommigen wel opgevallen zijn: Doorbraak heeft zich de afgelopen weken weinig tegen het verkiezingscircus aan bemoeid.” Dit is zeker wel opgevallen. Maar de volgende vraag die zich opwerpt is: hoe moeten we dat verklaren? Wat is er in de tussentijd veranderd? Duidelijk is dat het tegenwoordig niet populair om je uit te spreken op deze of gene parlementaire partij te stemmen, nadat er in het afgelopen jaar een brede Occupy-beweging (de doelgroep van Doorbraak) duidelijk heeft gemaakt geen vertrouwen meer te hebben in het burgerlijke politieke spel.
Alhoewel het lijkt alsof de verkiezingen Doorbraak niks interesseert, is het tegenovergestelde het geval. Want zoals de schrijver verklaart: dat wil niet “zeggen dat we de ‘verkiezingsactiviteiten’ van andere linkse en progressieve clubs niets vonden. Integendeel, de Internationale Socialisten voerde een prima actie tegen het VVD-congres, op de Krapuul-site waren geinige posters te downloaden tegen diezelfde partij en de FNV keerde zich terecht tegen “de sociale woestijn”. Meer anarchistisch gerichte activisten verbrandden hun stemkaarten of maakten hun over het algemeen gedegen kritieken kenbaar op de website Ontstemd.”
Net zoals de kameraden van de Vrije Bond met hun actie ‘Onbestemd’, neemt Eric geen principieel standpunt in tegen het parlementarisme. Net als de Vrije Bond maakt ook Eric in feite reclame voor de burgerlijke verkiezingen. Met zijn verdere verklaring over de Internationale Socialisten, Krapuul, de FNV, enzovoort, versterkt hij impliciet alleen maar de illusies in het democratische spel. Zijn bevestiging dat “wil niet zeggen dat we de ‘verkiezingsactiviteiten’ van andere linkse en progressieve clubs niets vonden” bewerkt hij slechts dat de parlementaire verkiezingen alleen maar meer krediet krijgen. Ook al dragen verkiezingen niet zozeer bij tot een versterking van de materiële macht van de bourgeoisie, ze versterken wel haar ideologische macht en breiden haar overheersing op het vlak van het bewustzijn wel uit.
Het minste wat we kunnen zeggen, is dat de schrijver op twee gedachten hinkt. Maar hij moet weten dat ‘beiden tegelijk doen’ niet gaat. Als hij dat toch doet, dan speelt hij met de belangen van de onderdrukten en uitgebuiten: zich inlaten met het parlementaire circus en tegelijkertijd de strijd van de arbeidersklasse voor haar emancipatie ondersteunen, gaat altijd ten koste van het laatste: “Het is niet mogelijk voor de arbeidersklasse om de kapitalistische tegenstelling, haar slavernij en uitbuiting, bewerkt door middel van haar vrijheid, op te heffen, zonder tegelijk de politieke tegenstrijdigheid van de burgerlijke democratie te doorzien. Zolang de arbeiders deze aanvaarden en daarin geloven, en ze haar vormen schijn voor wezen houden, zolang blijven ze in haar net gevangen en kunnen ze zich niet uit de draden losmaken. Deze ideologie is in de tegenwoordige stand van de strijd der klassen de ernstigste belemmering van de bevrijding.” (Arbeidersraden; Anton Pannekoek)
Eric begrijpt totaal niet dat democratie een maatschappelijk mechanisme, een beheersvorm is, die de arbeiders passief maakt. Het maakt hen, onder druk van intensieve mediacampagnes intimideert en verlamd, om ze uiteindelijk mee te voeren in een keuze, die er niet werkelijke een is. De vorm waarin de heersende klasse ons de democratie voorschotelt, is niets anders dan de opsluiting, met regelmatige tussenpozen, van het ‘stemvee’ in een afgescheiden hokje om enkele ‘specialisten’ aan te wijzen …… politici, die in het parlement en andere instanties zitting nemen om ‘niet te doen wat ze beloofd hadden en te doen wat ze niet beloofd hadden’. Parlementaire democratie is een mechanisme ter legitimatie van overheersing van de bourgeoisie, die haar klassemacht voorstelt als een volksmacht.
Ik voel me in dit verband veel meer aangetrokken tot de passage die enige maanden geleden in een tekst op de website van de AGN is gepubliceerd: zelfs “sociale ‘grassroots’ bewegingen, die democratie als een ideaal hebben (…) delen nog steeds een filosofische basis met de staat, vaak zonder het door te hebben, en zijn als zodanig geneigd om de autoritaire dynamiek van de democratische regering te reproduceren, terwijl ze tegelijkertijd de weg vrij maken voor het herwinnen (recupereren) van de sociale bewegingen door de staat.”
arjan de goede
Gaat Paars weer aan de slag? – Enkele gedachten over de verkiezingen van 12 september. | Krantje Boord Oktober 2012 | Kritische Studenten Utrecht