Eind 2012 zijn we begonnen met een campagne voor de bouw van een studentenbeweging voor vrij onderwijs. We staan regelmatig op de universiteit of hogescholen van Utrecht hiervoor te flyeren of andere acties te doen. Elke 2 weken houden we een brainstormsessie over deze onderwijscampagne waar ook jij bij kan zijn. Dat we in plaats van een groep een beweging worden is afhankelijk van jouw participatie natuurlijk. Stuur ons even een mailtje (kritischestudentenutrecht@gmail.com) om te vragen wanneer de volgende is.

Hieronder: ons manifest.

Al dertig jaar lang is het onderwijs doelwit van bezuinigingen en hervormingen. Het onderwijs wordt geofferd aan de goden van de economie op het altaar van de bezuinigingen. Het moment is gekomen om in opstand te komen. Het is tijd om de verkoop van onze toekomst te stoppen. Dit pamflet is een oproep aan alle studenten die het mis zien gaan, maar zich te alleen en machteloos voelen om hier iets aan te doen. Het is een oproep tot het opbouwen van een beweging. Een beweging die de bezuinigingen kan tegenhouden en haar eigen programma voor vrij onderwijs op de kaart kan zetten.

Wij zijn de generatie van wie de toekomst in gevaar gebracht wordt door de crisis van het kapitalisme. We kunnen niet verwachten dat anderen deze strijd voor ons zullen voeren. We moeten dit zelf doen. We moeten nu, samen in actie komen voor onze eigen toekomst en die van de generaties die na ons komen. We zullen onszelf organiseren. We zullen niet langer zwijgen maar de straat opgaan en al het nodige doen voor een echt vrij onderwijssysteem.

(in English below: Building a Student Movement for Free Education)

Vrij onderwijs

Met vrij onderwijs bedoelen we gratis onderwijs, maar dat is niet het enige. Vrij onderwijs is ook onderwijs dat vrij is van de invloed van het bedrijfsleven en de overheid. Deze vrijheid is niet het einddoel, maar is wel essentieel om te komen tot een rechtvaardige maatschappij. Om werkelijk vrij te zijn moet onderwijs voldoen aan twee voorwaarden: toegankelijkheid voor iedereen en een autonome, democratische organisatie.

Om onderwijs toegankelijk te maken voor iedereen, moet het worden gefinancierd door iedereen via een progressief belastingstelsel. De belofte van sociale mobiliteit door onderwijs moet worden nagekomen en niet, zoals nu gebeurt, worden verbroken. Niemand mag worden uitgesloten. Als menselijke kennis en vaardigheden het product zijn van de generaties voor ons, is het dan niet vreemd dat een individu of instelling hier een claim op kunnen leggen? Zou het op basis van onze gedeelde menselijkheid niet juist veel logischer zijn om elke vorm van kennis als ons collectieve eigendom te beschouwen? We moeten toegang tot dit collectieve erfgoed opeisen om hierop voortbouwend onze gezamenlijke toekomst verbeteren.

Om onderwijs autonoom en democratisch te organiseren moet het vrij zijn van de grillen van de vrije markt en gevestigde politiek. We mogen niet toestaan dat publieke investeringen in onderwijs worden gekaapt door het bedrijfsleven. In het bedrijfsleven gaat het in eerste instantie om winsten en marktaandeel en niet ons welzijn of dat van de maatschappij. Wij vinden dat de vorm en inhoud van onderwijs bepaald moet worden door degene die hier rechtstreeks bij betrokken zijn: studenten, docenten, onderzoekers en ouders. Onderwijsinstellingen moeten een ruimte zijn voor het ontwikkelen van een kritische geest. Een ruimte waar je niet simpelweg wordt opgeleid in de dominante ideeën en ideologieën van onze tijd, maar waar je leert om hier kritisch op te reflecteren. Onderwijs moet een sociaal goed zijn, diep ingebed in de gemeenschap waar ze uit voortkomt. Met als doelstelling het creëren van een maatschappij die zelfbewust is, die kan zien waar fouten worden gemaakt en die er naar streeft deze recht te zetten.

Collectieve lasten, private winsten

De afgelopen dertig jaar is ons onderwijssysteem hervormd volgens de neoliberale logica. In deze radicale economische ideologie wordt onderwijs niet langer gezien als een maatschappelijk goed maar als een individuele investering in je eigen toekomst. De schulden die op deze manier worden opgebouwd, moeten worden terugbetaald door het verkopen van jouw toekomstige arbeidskracht. Een opleiding is een product geworden dat je koopt en verkoopt. De huidige onderwijsbezuinigingen versterken deze ontwikkeling. Neem bijvoorbeeld de omzetting van de studiefinanciering in een lening. Hierdoor zullen alleen degene die zich de bijbehorende studieschuld kunnen permitteren nog gaan studeren. De anderen zullen effectief uitgesloten zijn van het onderwijssysteem.

De nieuwe heilige drie-eenheid van overheid, kennisinstellingen en het bedrijfsleven hebben een systeem gecreëerd waarin winstgevendheid belangrijker is dan het gemeenschappelijk goed. Studies in de sociale en geesteswetenschappen verdwijnen in hoog tempo, of worden gedwongen zich aan te passen aan de belangen van het bedrijfsleven. Tegelijkertijd investeert de overheid publieke middelen in high-tech onderzoek, waarvan de resultaten worden gepatenteerd en omgezet in winsten voor het bedrijfsleven. Kortom, de kosten en risico’s zijn publiek en de winsten privaat.

Het grotere plaatje

De aanval op onderwijs van de laatste decennia is onderdeel van een groter neoliberaal project waarvan zowel de arbeidersklasse als de studenten het doelwit vormen. De stijgende kosten van levensonderhoud en het afbreken van de verzorgingsstaat zorgen voor een steeds grotere kloof tussen arm en rijk. Onderwijs zou iedereen in staat moeten stellen te worden wie hij of zij wilt zijn, maar deze belofte van sociale mobiliteit is gebroken. Elke regering maakt onderwijs namelijk duurder en minder toegankelijk. Het zijn echter niet alleen studenten die worden opgezadeld met steeds hogere schulden. Wij hebben geen recht om eisen te stellen voor onszelf als dat ten koste gaat van andere groepen in de samenleving die geraakt worden door dezelfde hervormingen. We moeten samen met deze groepen optrekken en solidariteit opbouwen in de geest van de gezamenlijke strijd van studenten en arbeiders in de jaren zestig en zeventig. De succesvolle studentenstrijd in Québec in 2012 heeft laten zien dat dit niet alleen goed is om te doen, maar ook een winnende strategie.

Een studentenbeweging opbouwen

Als we deze doelen willen bereiken, hebben we een studentenbeweging nodig. De studentenvakbond LSVb heeft laten zien wat niet werkt: top-down organiseren en lobbyen. We kunnen niet langer oprecht geloven dat dialoog, de beste argumenten en publieke steun voldoende zijn om te winnen. Dat is geprobeerd, maar heeft niets opgeleverd.

Progressieve veranderingen ontstaan door organiseren van onderop en agitatie. Hiervoor moeten we:

meer studenten betrekken in grass-roots organisaties
kennis opdoen via open bijeenkomsten, acties en zelfeducatie
netwerken opbouwen voor wederzijdse steun van docenten, onderzoekers en medewerkers
projecten uitvoeren die laten zien hoe vrij onderwijs er in de praktijk uitziet
steun bieden aan lokale strijd die we kunnen winnen en deze integreren met de bredere visie waar we voor vechten
ageren tegen en verstoren van ‘business as usual’, door onder meer protesten, bezettingen en burgerlijke ongehoorzaamheid
groepen ondersteunen die onze steun en solidariteit verdienen.

Kritische Studenten Utrecht
www.kritischestudenten.nl.dev
kritischestudentenutrecht@gmail.com

Building a Student Movement for Free Education

For the past three decades our education system been the target of cuts and reforms. It is being sacrificed on the altar of austerity in the church of the economy. The time has come to take a stand and stop the selling of our future. This is a call for a truly free education. A call to students who feel too isolated to act upon their worries and fears, to organize and build a movement. A student movement that will effectively block the cuts and present a program for free education for all.

We are the generation whose future is put in jeopardy by the crisis of capitalism. We cannot rely on others to fight this fight for us. We must do it ourselves. We must act now. We must act together. For our future and for the society our children grow up in. We will organise, self-educate, take to the streets and do whatever it takes for the cause of free education.

Free Education

When we speak of free education we speak not only of education ‘free of charge’, but also an educative system that is free from the influence of corporations and governments that represent their interests. A freedom that is not a goal in itself but an essential element to reach a just society. For education to be truly free, two conditions need to be met: accessibility for all and an autonomous democratic organization.

For education to be accessible to all, it needs to be funded by all, through progressive taxation. The promise of social mobility through education should be fixed and strengthened, not broken, as is currently being done. No one should be excluded. If human knowledge and skills are the product of the generations that came before us, is it not strange that any particular individual or institute can claim ownership? Would it not make more sense to argue that any form of knowledge is our collective property, and that everyone has a rightful claim on it on basis of a shared humanity? We must claim our right to be educated in our shared heritage and build upon it to improve our collective future.

To say that education needs to be autonomous and democratically organized is to say that it is free from suffering the consequences of the whims of the political order and the free market. We should not allow the collective investment made in education to be highjacked by a corporate world whose primary interest is not our well-being or that of our society as a whole, but their profits and market-share. We believe that the form and content of education should be defined by those involved in it: students, teachers, researchers, parents and caretakers. Education institutions should be a place to develop a critical mind. A place that does not simply aim to train you in the dominant ideas and ideologies of your time, but that teaches you to critically reflect upon them. Education should be a social good, deeply embedded in the communities from which it arises. With the purpose of producing a society that is self-conscious – capable of seeing where things go wrong and how to fix them.

Public cost, private gain

For the past three decades our education system has been reformed along neo-liberal lines. In this radical economic vision, education was no longer seen as a social good in it self, but as an individual investment. It is you who invests in your future and the debts so acquired must be paid back by selling your future labor. Education became something to buy and sell, a commodity to be traded. The current budget cuts in education accelerate this development. By transforming the bursary system into a loan system, only those who can afford to risk the debt can study, the others will effectively be cut off from the education system.

The new holy trinity of government, knowledge institutions and business have created a system in which profitability trumps the common good. Courses in the humanities, and social sciences are rapidly disappearing or being forced to align themselves to business interests. At the same time, government is investing public funds in high-technology research, the results will end up as patents to be transformed into profits for private companies. In short, the public invests and takes the risk, while private interests claim the profits.

Seeing the bigger picture

The attack on education of the last decades is part of a larger neo-liberal project in which the working class as well as students are the main target. Because of the overall rise of the cost of living and the trimming down of the welfare state, the class-divide in our society is widening. Through education, anybody should be able to become what he or she wants to be. But this promise of social mobility through education has been broken. Every time a new government is formed education is made more expensive and less accessible. Students are being forced into a debt-trap, but they are most certainly not the only ones getting hit. We have no right to make any demands for ourselves at the cost of other groups in society who are suffering from the same reforms. We must stand together with these groups, to build up solidarity in the spirit of the joint student-worker struggles of the sixties and seventies. The successful student struggles in Québec in 2012 have shown us that this is not just the right thing to do, but also a winning strategy.