De hedendaagse Griekse tragedie wordt in het parlement gespeeld, maar in de straten op afgrijzen onthaald. In het oude Griekenland hield de tragedie een spiegel voor aan de burgers, vandaag vernietigt de tragedie, onder leiding van Goldman Sachs, de Griekse “samen”-leving.

[van Attac Vlaanderen via globalinfo.nl] Het Griekse parlement heeft het zoveelste saneringsplan, een mand vol ingrijpende saneringen en brutale besparingen, goedgekeurd dat het onderhandelde met de Trojka. In ruil hiervoor zullen de ECB, het IMF en de Europese Unie een nieuwe schijf deblokkeren met het oog op het financieren van een plan dat niemand nog een “reddingsplan” durft te noemen.

Niettegenstaande het njet van sommige ministers en volksvertegenwoordigers (zelfs uit de regeringspartijen maar die na hun tegenstem prompt uit hun partijen werden verwijderd) en nooit geziene betogingen, is men er niet in geslaagd in het parlement een plan te blokkeren verdedigd door een meerderheid bestaande uit de socialistische partij, klassiek rechts en extreem rechts.

De woede en de wanhoop van de bevolking kunnen niet anders dan toenemen: de lagere middenklassen, onderste klassen en kleine landbouwers op het platteland kunnen geen kant meer op.

De Griekse economie wordt letterlijk platgewalst door het soberheidsbeleid, waarvan het nieuwe plan een bijkomende stap is : daling met 22 % van het minimumloon dat voortaan slechts 586 euro per maand zal bedragen, afschaffing van 15000 banen binnen het jaar, nieuwe ingrepen in de pensioenen. Op die manier geraakt men niet uit de crisis maar treedt men in een helse cirkel van recessie en werkloosheid opgelegd door de trojka.

Het doel van dit soberheidsbeleid is het opleggen van een “interne devaluatie” door een massale daling van de lonen en de sociale budgetten, met vrijwaring van de belangen van de heersende klassen en de financiële sector. De Griekse banken zullen door de staat geherkapitaliseerd worden maar zullen in de handen blijven van hun private aandeelhouders.

Het is opnieuw het socialisme voor de rijken en het neoliberalisme voor de werkende (en werkloze) klassen.

Volgens het IMF zelf zal in het beste geval de Griekse schuld slechts teruggebracht worden van 160 % tot 120 % van het bruto nationaal product tegen 2020.

De nieuwe leningen zullen slechts dienen om de oude terug te betalen, de herstructurering van de schuld zal slechts dienen om op lange termijn de stroom aan leningen aan te houden die de Griekse economie doen bloeden en de Europese banken voeden. Griekenland zal herleid worden tot een overlevingseconomie en een economie van goedkoop toerisme.

De crisis is economisch en sociaal, maar ook democratisch en politiek.

De Griekse politieke klasse blijft doof voor de eisen van de burgers, terwijl de Europese Unie zoals nooit tekeer gaat tegen één van haar lidstaten, wat slechts geweld tegen andere landen inluidt.

Allicht is Griekenland voor de heersende klassen een case om te testen hoever zij druk kunnen zetten op de werkende bevolking en bovenal een neoliberaal proefterrein waarin de vertegenwoordigers van de financiële markten, zowel binnen de politiek, de economie als de haute finance, de winstaccumulatie kunnen opdrijven via een brutale aanval op de lonen, afbraak van publieke diensten, het breken van een sterk ambtenarenapparaat en het uitverkopen van staatsbedrijven aan de private sector, die zich als een roofdier op haar prooi werpt.

Zij die beweren dat het neoliberalisme ten onder gegaan is in 2008 die dwalen.

Onontbeerlijk om Griekenland, maar ook Portugal, Spanje, Italië en heel Europa uit de impasse te halen zijn het opnieuw en dringend zich toe-eigenen door de politiek van de Europese Centrale Bank (ECB), een fiscale hervorming die de financiële inkomsten en de fortuinen belast, een kwijtschelding van de onwettige schulden, een Europees beleid van sociale convergentie naar boven en massale overheidsinvesteringen met het oog op de ecologische transitie.

In de loop van de komende maanden zal de sociale strijd in Europa in hevigheid alleen maar toenemen om de helse spiraal van soberheid en ontbinding te stoppen en een solidaire heroriëntering van de Europese opbouw op te leggen, te beginnen met het verwerpen van het “Budgettaire Pact”.

In dit perspectief roept Attac op tot het opvoeren van de solidariteitsacties met het Griekse volk, maar ook door het voeren van de sociale strijd hier, zowel tegen de afschaffing van de automatische index, tegen de verdere flexibilisering van de arbeidsmarkt (hetgeen het patronaat steevast “modernisering” noemt), voor een fiscale herverdeling van kapitaal naar arbeid via invoeren van vermogenskadaster, vermogensbelasting en meerwaardebelastingen.

Tegen de monetaire begrotingsobsessies van de politieke elites ter meerdere eer en glorie van de financiële industrie.

Tijdens de jaarlijkse vijfdaagse bijeenkomst van de wereldelites in Davos in januari 2012 werd de vraag gesteld: “Is de toenemende sociale onrust in de wereld een teken dat Westerse kapitalisme faalt in de 21ste eeuw?”

Alhoewel er chaotische Mad Max scenario’s de revue gepasseerd zijn in Davos ten gevolge van een groeiende sociale ongelijkheid zijn de elites toch uit elkaar gegaan met geruststellende verhalen over de kracht van het innovatieve kapitalisme.

Het systemische falen zal niet alleen leiden tot meer sociale onrust maar steeds grotere delen van de werkende en werkloze klassen voor moeilijke keuzes plaatsen op zoek naar sociale alternatieven. Want dit systeem waarin de rijken niet willen delen en herverdelen kraakt en versplintert sociale gemeenschappen waardoor mensen aan de onderkant en een bedreigde middenklasse gedwongen worden tot sociaal-darwinistische overlevingsgevechten.

Het Europese model van de sociale welvaartsstaat met zoveel mogelijk solidariteit tussen rijk en arm vooral via sociale en fiscale herverdeling staat in de uitverkoop tussen het Angelsaksische en Duitse model met Griekenland en vooral de Griekse bevolking als speeltuin.

Dat is de volle betekenis van de aanvallen op de automatische indexkoppeling, hervormingen van de arbeidsmarkt of de progressiviteit van het belastingssysteem, de ideologische oorlog tegen het stakingsrecht en het opfokken van een clash tussen de generaties waarbij de strijd tussen klassen verdoezeld wordt,

We hebben alternatieven, laten we ze waarmaken.

Omdat een ander Europa mogelijk is,
Eric Goeman, woordvoerder Attac Vlaanderen

—————

Eric.goeman AT attac.be

www.vl.attac.be

Met dank aan Attac France en Jan Blancke