salamitactiek:
sa` la – mi – tac – tiek de -woord (vrouwelijk) systeem om met kleine stukjes, door kleine, telkens herhaalde concessies, datgene te verkrijgen wat men niet ineens gedaan kan krijgen ‘

Nu een zoveelste onderwijsbezuiniging dreigt – de afschaffing van studiefinanciering voor de master – is er voor de zoveelste keer reden om de lange-termijn politiek eens onder ogen te zien (zelfs de LSVb en de ISO zien dit in: “studenten worden apathisch gehouden“). Van zowel onderwijs als de Nederlandse welvaartsstaat in het algemeen. In cultuur, zorg, woningbouw, onderwijs; overal wordt weer bezuinigd “om de economie uit het slop te halen”. Elk recht op een sociale voorziening verandert weer ietsje meer in de vrijheid om deze voorziening te kopen, of niet, afhankelijk van je (dalende) koopkracht.

En ook groeit de vrijheid om in deze nieuwe markten te investeren, concurrentie te verhogen, kennis te patenteren (en het gebruik ervan te verbieden), oligopolies te vormen, prijzen op te stuwen en je schulden te verhogen. Het is een bekende economische theorie dat de afbraak van sociale voorzieningen en stijgende werkloosheid lonen kan verlagen en winsten kan verhogen (en beurzen kan opvrolijken). Het is door veel economen voorspeld dat het Europees stabiliteitspact en de invoering van de euro deze afbraak zou voorspoedigen en economisch/werkgelegenheid-herstel in tijden van crises zou bemoeilijken. Maar het is economen ook bekend dat het voorkomen van overheidstekorten op verschillende manieren kan, en de afbraak van sociale voorzieningen met een salami-mes niet de meest voor de hand liggende hoeft te zijn.