Om het nieuwe jaar in te luiden delen we dit inspirerende stuk over het aankomende jaar. 2015 wordt namelijk het jaar van Hollanditis, ook hier in de polder anders kan de boel op zijn kop. Kees Stad legt uit waarom.
door Kees Stad via konfrontatie.nl
België heeft de afgelopen tijd een ongekende opleving van protest vertoond tegen de bezuinigingen en het crisisbeleid dat de net aangetreden regering op de bevolking los wil laten. Massale demonstraties en stakingen, waarbij ook wat auto’s op hun dak en in de fik gingen, werden vanuit de polder soms met verbazing bekeken. NRC-Next ging in een stukje proberen te verklaren waarom de Belgen zo tekeer gingen, en kwam tot de conclusie dat Belgen ietwat anarchistisch zijn en eigenlijk liefst alles bij het oude willen laten.
Mijn gut reaction was dat de krant zich beter af zou kunnen vragen waarom het in Nederland zo onverteerbaar rustig blijft bij vergelijkbaar beleid. Daar zijn natuurlijk hele bibliotheken over te vullen, en er wordt ook in activistische kringen telkens weer het hoofd over gebroken. Afgelopen week mocht ik in Burgers in Eindhoven een avondje inleiden waarin dat centraal stond. We bekeken toen wat opruiende filmpjes over massale bewegingen van huurders tegen ontruimingen. In Spanje, Italië en Duitsland (die drie landen die als lichtend voorbeeld opgevoerd werden) lukt het om de hele buurt te mobiliseren als er mensen uit hun huis dreigen te worden gezet omdat de projectontwikkelaars ze uit de weg willen hebben.
Onvermijdelijk komt dan de discussie op waarom het in Nederland niet op vergelijkbare manier lukt om met z’n allen de kont tegen de krib te plaatsen. Dat voert dan meestal niet tot baanbrekende conclusies. Allerlei verklaringen worden steevast opgevoerd, zoals de verschrikkelijke media, het feit dat we het “nog te goed hebben”, of dat mensen niet meer uit hun stoel te krijgen zijn voor demonstraties omdat ze allemaal liever zitten te facebooken. Maar er staat gelukkig ook altijd wel iemand op die opmerkt dat het niet altijd zo was. Dat er genoeg voorbeelden uit het recente verleden zijn dat men in Nederland de zaak niet meer pikte en de boel op zijn kop ging zetten. Provo, Dolle Mina, kraakbeweging, hollanditis, zijn dan vaak de argumenten voor de stelling dat het ook hier in de polder anders kan. Of als er verder historische kennis in de zaal is, gaat het zelfs terug naar geuzen, wederdopers en Domela Nieuwenhuis.
Beware! I’ve got hollanditis – Kafak
Ik word er vaak van beschuldigd een onverbeterlijk optimist te zijn, en dat zou wel eens kunnen kloppen. Desondanks heb ik het volste vertrouwen in het gezond verstand van de polderbevolking, die ook weer in staat zal zijn om de neoliberale prietpraat door te prikken en weer te kiezen voor wat echt belangrijk is. Het komende jaar zal het moment zijn dat de boel weer omslaat.
Ik zal even uitleggen waarom. Ten eerste is er natuurlijk de kwestie van de activistische pieken en dalen. Er zijn momenten van plotselinge opleving van activisme en directe actie omdat de vermolmde verhalen van de economische en politieke machthebbers ineens steeds holler gaan klinken en iedereen inziet dat we aan hen niets hebben en het zelf op moeten gaan knappen. De vorige keer dat dat gebeurde, u herinnert het zich vast nog, was bij wat ze toen de (anti)-globaliseringsgolf noemden. Zapatistas en de blokkade van de WTO-top in Seattle en al die EU/G8/WTO-toppen die daarna in massale rellen veranderden. Heerlijke tijd. Natuurlijk kwam daar al snel de ‘war on terror’ tegenover te staan en allerlei NGO’s die met keurige hervormingscampagnes aan kwamen zetten om de onrust in te dammen. Maar na 15 jaar gelooft niemand meer dat dat helpt. In 2015 is de termijn van de Millennium Development Goals, waar multinationals, rijke landen en reformistische ngo’s op ingezet hadden verstreken. Dan blijkt dat er niets veranderd is. De armen zijn alleen maar armer geworden (en ja, de rijken…)
2015 is ook het jaar van de klimaatconferentie in Parijs, en iedereen kan de balans opmaken van de maatregelen die na Kopenhagen genomen zijn en hoe geweldig die gewerkt hebben. Niet dus. En 2015 wordt ook het jaar dat ze een vrijhandelsverdrag tussen de EU en de VS willen beklinken, TTIP, waarvan iedereen inmiddels weet dat het allen maar tot meer macht voor bedrijven en ellende voor burgers zal voeren. En dat de Europese Centrale Bank in Frankfurt gaat proberen om een nieuw hoofdkantoor in Frankfurt te openen, waartegen nu al op grote schaal gemobiliseerd wordt. Kortom; alle ingrediënten voor een omslag worden op een presenteerblaadje aangediend. Waar het om gaat is dat er genoeg onverbeterlijke optimisten zijn om te helpen met protest en verzet te organiseren, ook in de polder.
Een van de plekken waar u plannen kunt smeden voor een betere toekomst, is het jaarlijkse 2.Dh5-festival, dat deze keer (van 30 januari – 1 februari) wederom in Den Haag plaatsvindt. Het is dus simpel: doe je mee met nadenken en plannen van effectief en ook prettige initiatieven om het tij te keren, dan wordt de toekomst van jou en van ons. Doe je het niet, dan moet je voor de rest van je leven tegen de onthutsende grijns van Rutte en zijn minderbegaafde fans aankijken.