Getipt door een mailtje over de demonstratie tegen de bezuinigingen op kunst en cultuur in Den Haag liepen we zonder enige verwachting richting Malieveld. Tot onze verbazing waren er spontaan duizenden mensen tegen dit kabinet de straat op gegaan! Dit via Facebook georganiseerde protest richtte zich op “het afschuwelijke feit dat het aankomende kabinet de grootste fout van deze eeuw gaat maken; extreem bezuinigen op de kunst/cultuursector.”
Een paar duizend mensen, voornamelijk jonge kunstenaars, kunststudenten, en docenten, verzamelden zich op het Malieveld. Er waren verschillende optredens: van een fantastische sambaband tot prachtige klassieke muziek. Maar al snel begon de de-radicalisering toen de hoofdspreker ons eraan moest herinneren hoe dit evenement samen met de hulp van de politie was georganiseerd en hoe dankbaar we daar niet voor moesten zijn. Men was vergeten dat hetzelfde politiemacht eenzijdig de afgesproken plek, het plein tegenover het parlement, strategisch had verplaatst naar de veel grotere Malieveld, waar de menigte niet enkel onzichtbaar wordt in verhouding met de achtergrond, maar ook amper wordt gehoord. Ook de andere sprekers konden het publiek marginaal inspireren, door ons wel erop te wijzen hoe erg de bezuinigingen in de kunst zijn, maar desalniettemin begrip tonen voor het feit dat er massaal bezuinigd moet worden. Deze relativering kan enkel als effect hebben dat men de logica van dit bezuinigingssysteem uiteindelijk accepteert.
Kortom, waar bleven de kunstenaars die opriepen om op de ‘barricades’ te gaan? Uit alle hoeken van het publiek waren leuzen te horen als: “Actie, actie, actie” en “Naar het Plein, naar het plein!”, maar de organisatie wilde het liever “beschaafd” houden. Ze hadden immers een goede relatie opgebouwd met de politie die ze niet wilden schaden. De actievoerders vóór het podium hadden het een stuk beter door. Zoals een boze componist de manifestatie omschreef: “it was way too friendly, too nice, too obedient, this is not how we are going to win this war.” Het verbazingwekkende was dat buitenlandse studenten meer energie leken te hebben voor verzet dan Nederlandse studenten, voor wie hun toekomst op het spel staat. Ze hebben dan ook uiteindelijk meer dan honderd man spontaan meegekregen naar een actie op het Plein voor het parlement. Wie gemarginaliseerd wordt moet van zich afbijten, terug vechten. Nederland heeft een rijke cultuur van kunst en verzet, van de Provo’s in de jaren zestig tot de culturele centra van de kraakbeweging en alles daar tussen in. Laten we dat niet vergeten als we “linkse hobby’s” als kunst en cultuur willen redden.
Politie repressie op de Binnenhof
Manifestatie op het Malieveld voor kunst en cultuur in den haag
Pingback: Opinies over buitenproportionele bezuinigingen « KunstKlimaat nl
Pingback: Opinie – buitenproportionele bezuinigingen « KunstKlimaat nl
Ik was er ook en was onder de indruk.
Mijn hoop: dat allerlei individuen en instellingen, vakbonden, politieke partijen, studentenorganisaties, scholierenorganisaties, protestbewegingen, zich verenigen en allerlei acties voeren om de mensen de ogen te openen. Daarna(ast) een werkelijk gigantische demonstratie die honderdduizenden mensen op de been moet brengen. Dát zal indruk maken en samen met parlementaire actie het tij mogelijk kunnen keren.
Afbraak = geen kunst.
Kunst = ontwikkelen = leven.
Alles van waarde is weerloos.
Pingback: Actie, actie, actie! | Krapuul.nl
Pingback: Opinies over de buitenproportionele bezuinigingen « KunstKlimaat nl
Pingback: Krantje Boord oktober 2010 is uit! « Kritische Studenten Utrecht | 2010
Voor een haarscherpe analyse van werkelijk verzet in de kunst, lees Always Choose the Worst Option (Artistic Resistance and the Strategy of Over-Identification):
http://www.bavo.biz/texts/view/45
Shut Up and Give Us Art!
Help! Cultuur!
Nederland is rijk. Die rijkdom is echter ongelijk verdeeld en een clubje windbuilen dat kabinetje speelt, stelt bezuinigingen voor op kunst en cultuur waar de hellehonden van de Oude Grieken geen brood van lustten. Bruin 1, voor de grap ook wel Rutte 1 genoemd, is vastbesloten hun aanslag op de cultuur uit te voeren, dus straks behoren veel toneelgezelschappen, muziekgroepen, conservatoria, toneelscholen, jeugdhonken, bibliotheken, theaters, wijkgebouwen, buurtinitiatieven, orkesten, ateliers, musea en andere kunstuitingen tot het verleden. Dan wordt de leugen dat vroeger alles beter was, kille, naakte, bittere, waarheid. En dan hebben we het nog niet eens over het afbreken van de sociale verworvenheden en de ontmanteling van de rechtsstaat. Breek me de bek niet open.
Waar de generaties van mijn opa en mijn vader keihard voor hebben gewerkt en geknokt, wordt stapsgewijs afgebroken. En ze zijn er nog trots op ook: ze noemen het hervormingen. De Beeldenstorm noemden ze ook Hervorming… Afbraak, sloop, kapotmaken, verwoesten, vernielen, ruïneren, zijn betere termen. Wat de moffen met Rotterdam deden, doet Bruin 1 met de cultuur van Nederland: het hart er uit schieten. Een nazi zei ooit: als ik het woord cultuur hoor, trek ik mijn pistool. Nu lijkt Wilders beslist niet op de nazi’s, al is hij een demagoog en populist. Er is dus vooruitgang: Wilders scheldt iedereen die van kunst en cultuur houdt, ‘alleen maar’ voor rotte vis uit. Weet hij veel wat cultuur is.
Nederland schrééuwt om cultuur. Als je die stuk maakt, pleeg je culturele genocide. Verzetsstrijder Henk van Randwijk 1): ‘Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht’. Zover hoeft het niet weer te komen, want iedereen kan zijn stem laten horen. Op 20 november, verspreid over het land en op 22 november in Amsterdam maar ook in Spijkenisse. Laat trouwens altijd je stem horen – je kinderen en kleinkinderen zullen je dankbaar zijn.
(Dit was deze week mijn Wekelijkse column)
Jan Bontje
Noot:
1) Hendrik Mattheus (Henk) van Randwijk (meestal aangeduid als H.M. van Randwijk) (Gorinchem, 9 november 1909 -Purmerend, 13 mei 1966) was een Nederlandse verzetsman, journalist, schrijver en dichter. In de oorlog was Van Randwijk snel betrokken bij de illegaliteit. Zijn schuilnaam was Sjoerd van Vliet. Hij was een van de oprichters van Vrij Nederland en fungeerde als hoofdredacteur. Na de oorlog zou hij ook hoofdredacteur van het blad blijven. In 1942 werd hij door de Duitsers gearresteerd en zes weken lang verhoord; hij ontkende stug en hield vol dat iemand met zijn theologische opvattingen geen verzetsblad kon uitgeven. Hij werd vrijgelaten met de uitroep: “U bent óf onschuldig, óf de grootste leugenaar die er bestaat.”
In 1943 leidde de linkse koers van Vrij Nederland tot een schisma. Een groep onder wie Sieuwert Bruins Slot, Gesina van der Molen en Wim Speelman scheidde zich af en ging verder met het protestants-christelijke blad Trouw.
Het monument op het WeteringplantsoenNa de Tweede Wereldoorlog onderscheidde Van Randwijk zich door in Vrij Nederland te pleiten voor onafhankelijkheid van Indonesië. Het kostte het blad veel abonnees. Van Randwijk zag zich in 1948 genoodzaakt af te treden als hoofdredacteur. In de jaren daarna trad hij veel op als commentator, onder andere op de televisie. Als journalist leverde hij bijdragen aan De Groene Amsterdammer. De armoede in de wereld was een belangrijk thema.
Op het Weteringplantsoen in Amsterdam, tijdens de oorlog een fusilladeplaats, is een monument opgericht gesierd met de dichtregels van Van Randwijk: Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht.
Pingback: Opinies over de buitenproportionele bezuinigingen | LE SECET