Vandaag heeft een arbeider van Vlomihaniki Metalleytiki, de fabriek die recentelijk is overgenome door haar arbeiders, me een rondleiding gegeven door deze fabriek. Een jongen uit Nederland die in Griekenland is opgegroeid was zo aardig om als tolk op te treden.

Een arbeider van de overgenomen fabriek leidt ons rond

Enkele jaren geleden ging het erg goed met de fabriek en de vraag was hoog. Naast de drie bestaande diensten werd er een vierde ingevoerd en de arbeiders werkte harde, lange dagen. Hun loon ging nauwelijks omhoog en ze zagen weinig terug van de grote winsten die het moederbedrijf gemaakt moet hebben. Toen het echter een jaar geleden minder ging en de vraag inzakte stopte het bedrijf meteen met het uitbetalen van de lonen. De arbeiders merkten dus niks van de hoge winsten, maar op het moment dat het minder ging mochten ze meteen inleveren.

Op het moment ligt er nog een loods vol met materialen klaar voor de verkoop. De arbeiders wachten echter nog met de verkoop totdat ze klaar zijn om de fabriek weer draaiende te krijgen, zodat ze via deze materialen geld kunnen krijgen om ruwe grondstoffen te kopen. Ze zijn nog niet begonnen met het ingebruik nemen van de fabriek omdat ze de toekomstsituatie nog te onzeker vinden. Het moederbedrijf heeft meer dan een jaar niks met de fabriek gedaan, maar op de dag dat de arbeiders aankondigden het over te willen nemen stond er ineens een mogelijke koper voor de deur. Ze willen geen gratis reparties doen voor een mogelijke investeerder die binnenkort aanklopt.

Op dit moment zijn ze bezig om de fabriek officïeel als coöperatie geregistreerd te krijgen. Omdat de meeste arbeiders nog een werkeloosheidsuitkering krijgen willen ze nog niet aan het werk voordat alles geregeld is, want dan lopen ze de kans deze uitkering te missen. De discussie of ze het wel officieel moeten regelen is groot, want sommigen zijn bang dat ze opgenomen worden in het kapitalistische systeem. Maar de meeste zien het ook pragmatisch in, en hebben liever een grotere zekerheid om voorlopig werk te hebben. De arbeider die me rondleidde vertelde dat het aantal mensen dat er werkt helaas te klein is om politieaanvallen af te kunnen slaan, en dat ze het daarom maar op deze manier moeten regelen.

Toch geeft deze man aan niet te willen stoppen met een verdere strijd tegen het kapitalisme en hoopt hij dat de arbeiders van deze fabriek een voorbeeld zullen worden voor andere sluitende fabrieken in Griekenland en internationaal. “Je kan wel wachten op de revolutie, maar soms moet je pragmatische stappen nemen om je toekomst te verdedigen”.

Overzicht fabrieksterrein

Ingang tot de bezette fabriek

Machine waar de ruwe materialen worden verwerkt als ze aankomen in de fabriek